Op weg naar Mallacoota dus, waar we in de namiddag aankomen. Een hartelijk onthaal door Peter Kurz, die de huizen daar zelf gebouwd heeft (maar niet meer in beheer), ze hebben de bbq aanstaan, of we ook wat willen eten?! We worden er wat door overvallen, maar slaan het aanbod niet af. Daarna brengen we onze spullen in onze studio voor de komende 2 nachten. Best romantisch (we hebben dan ook de ‘bridal suite’), met een groot raam boven het bed om naar de sterrenhemel te kunnen kijken. Simone op een stretcher ernaast. Op het terrasje staan 2 grote schalen met vogelvoer en al gauw eten de papegaaitjes uit de hand van Rob en Simone, prachtig vindt ze het! Daarna nog even inkopen gedaan bij de lokale supermarkt, de bootverhuur gebeld en de plaatselijke schommel getest en goedgekeurd: Simone kan er mee over Rob zijn hoofd vliegen. Oh en die sterrenhemel…. verstopt achter de wolken.
De volgende dag zijn we om 9.00u bij de bootverhuur. Tekst en uitleg en met nog een extra hengel en aas gaan we op weg het meer op. De omgeving van Mallacoota staat bekend om o.a. het vissen en we zien dan ook een hoop mensen (met hun eigen boot) op het water. Eerst kijken bij een zee-adelaarsnest in de boom. Daarna lassen we een pauze in bij de Genoa jetty (aanlegsteiger), voor een sanitaire stop en een boterham. Er ligt een varaan van zo’n 1.5m (goanna) op het pad (filmpje), we lopen er maar met een boog omheen. Daarna blijkt ie toch wel erg geinteresseerd te zijn in onze aanwezigheid (of de tas met boterhammen?!) en gaan we terug naar de boot. Rob probeert intussen nog ons avondmaal aan de haak te slaan… maar ook deze poging mislukt jammerlijk. Nadat we het bootje hebben ingeleverd, gaan we naar het strand. Een beetje chillen, lezen, scheppen in het zand, op de rotsen klimmen en een uiltje knappen (ik geloof dat Rob de vogeltjesdans aan het nadoen was…). Redelijk op tijd terug naar ons onderkomen, zodat we na het eten nog naar de zonsondergang kunnen gaan kijken. Bij Tip beach blijken we net op tijd een mooi uitzichtpunt te hebben gevonden! In de verre verte zien we nog een walvis.
Op 8 november is het alweer tijd om op te ruimen, in te pakken en door te gaan naar Paynesville. Het begint onderweg zelfs wat te miezeren, dus geen straf om in de auto te zitten. Naarmate we dichter bij onze bestemming komen, klaart het ook wat op, dus dat komt mooi uit.
[PiwigoPress id=6082 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]