In de namiddag kwamen we aan in/om Sydney. Druk op de weg, iedereen op weg naar huis. Ons verblijf is niet in hartje centrum, maar in een van de vele buitenwijken, North Balgowlah (vlakbij Manly). De bovenetage van het huis van Liz en Rod (en hun 2 zoontjes van 3 en 6 jr). Super ruim met aan 2 kanten de mogelijkheid om buiten te zitten. Ideaal. Na alle spullen uit de auto te hebben geladen en koelkast weer te hebben gevuld, pizza gehaald als avondeten.

Op woensdag gaan we met de bus (met overstap) naar de haven van Manly, om vanaf daar met de boot/pont naar ‘Sydney Harbour’ te varen. Vanaf het water een mooi overzicht van de skyline van de stad, ‘Harbour Bridge’ en ‘Sydney Opera House’. Weer een vinkje op de checklist gezet! Vanaf de aanlegplaats gaan we het operagebouw dichterbij bekijken. Rob is behoorlijk onder de indruk, bij mij valt het eerlijk gezegd wat tegen na in Valencia het operagebouw te hebben gezien. Haha. Net zoals daar is het hele gebouw aan de buitenkant voorzien van mozaïek en bijzonder van vorm. Helaas geen rondleiding voor ons hier, met Simone erbij is dat wel wat lastig. Vervolgens gaan de naar ‘The Rocks’, stadsgedeelte met de oudste straatjes van Sydney. Heel mooi. Lekkere lunch op terras buiten en ook nog bij klein museum (Rocks discovery center) binnen geweest. Daarna lopen we nog wat in het wijkje, maar gezien de tijd (14h) en de belofte om naar het strand te gaan, gaan we terug richting de haven. Daar hebben we net de ferry gemist en dus besluiten we met de trein en de bus terug te gaan. Dan blijkt dat de bushalte van de bus naar Balgowlah verplaatst is naar een andere straat en hebben we net de aansluiting gemist, nog half uur wachten. Al met al komen we pas laat aan bij ons huis en vindt Simone het leuker om met de jongens in de tuin te spelen dan naar het strand te gaan.

Op donderdag opnieuw naar het stadscentrum, om half 11 sluiten we aan bij een wandeltocht met gids. We beginnen in Hyde park en na 2,5 uur info over het ontstaan en de geschiedenis van Sydney, eindigen we bij het Opera House en uitzicht op de ‘Harbour Bridge’. Simone zit in de draagzak, maar laatste deel door ‘The Rocks’ wil ze zelf lopen. Blij dat we deze tour hebben gedaan, zoveel info gekregen, super leuk! Na de lunch gaan we de brug op, om de enorme stalen constructie van dichtbij te bekijken. Van daaruit wandelen we naar Darling Harbour waar een grote speeltuin en verschillende musea zijn. Op de terugweg nog een drankje gedaan en daarna weer op de bus.

Vrijdag is er voor de hele dag regen/miezer voorspeld. We besluiten om naar Taronga Zoo te gaan. Deze dierentuin viert dit jaar zijn 100-jarig bestaan. Een mooie dierentuin met diverse wandelpaden/routes en op diverse locaties uitzicht over Sydney. Australische dieren, nachtdieren, Afrikaanse dieren, reptielen en niet te vergeten de platypus  (die wordt hier in gevangenschap gefokt)!! Er zijn de hele dag allerlei praatjes van medewerkers over de verschillende dieren, bij die van de Tazmanian devil blijven we hangen. Ook een zeeleeuwen show en een vogelshow wonen we bij, erg leuk! Als allerlaatst gaan we die dag met de kabelbaan naar beneden en weer naar boven over de dierentuin heen. En nog een rondje 🙂

Zaterdag is het alweer tijd om de spullen in te pakken en op weg te gaan naar de volgende bestemming: Kiama. Simone is wel een beetje verdrietig dat ze nu al het speelgoed en de jongens moet achterlaten, ze vond het wel erg gezellig.

[PiwigoPress id=5998 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

 

 

Op weg dus naar de Blue Mountains. Het regent, gelukkig staat er een autorit op de planning. Van David krijgen we de tip om via Putty road te rijden. Deze weg vermijdt de verkeersdrukte en gaat door bosrijk gebied. Erg mooi. Onderweg een koffiestop gemaakt en zien een foldertje van paardrijden. Aangekomen bij Putty road nr 7634 (of zoiets), staan we voor gesloten hek. Blijkt dat je moet bellen voor een afspraak. Maar daar ‘in the middle of nowhere’ natuurlijk geen bereik. Iets verderop proberen we aantal keer te bellen, maar krijgen antwoordapparaat. Voortaan Simone nog maar niks vertellen over paarden en rondjes rijden, tot het daadwerkelijk zover is… Via de ‘Bells Line of Road‘ komen we door het dorpje Bilpin. Daar gestopt voor een cider celler door, oftewel proeverij van diverse soorten cider en kopen natuurlijk 🙂 Simone kijkt nog even in de tuin erachter naar de schapen en alpaca’s.

In Medlow Bath is de temperatuur inmiddels gezakt tot zo’n 8 graden ofzo. Eerst maar alle heaters in het vakantiehuis aanzetten om een beetje op te warmen. Na het avondeten gaat Rob nog met Simone naar het speeltuintje in de buurt. We maken een planning voor de komende dagen. Zondag: wandeltocht bij Blackheath: van Pulpit Rock naar Govetts Leap (en terug). Maandag: Jenolan Caves. Dinsdag: wandelen bij Scenic World.

Zondagochtend is Simone alweer vroeg wakker. Wij dus ook. Na het ontbijt en een stop bij de bakker, gaan we naar Pulpit Rock. De Airbnb host heeft meerdere kaarten/beschrijvingen en boekjes over dezelfde wandeling, dus dat is erg praktisch. We starten met een overweldigend en prachtig uitzicht over de rotspartijen. Daarna begint de tocht langs de klif naar verschillende uitkijkpunten en watervallen. Mooi pad, best lastig voor Simone (vanwege lage begroeiing), treuzelt vaak en heeft veel aansporing/afleiding nodig; maar ze doet het uiteindelijk hartstikke goed. Na zo’n 2,5 uur wandelen, vindt ze het welletjes. We eten nog maar een extra boterham, hijsen haar in de draagzak en lopen terug naar het beginpunt van de wandelroute. Na ruim een uur zijn we weer terug. Dan nog naar een uitkijkpunt ietsje verderop (Evans Lookout) en vervolgens terug naar het huisje.

Maandag ook weer vroeg op en op tijd naar de Jenolan Caves (ongeveer uur rijden). Deze beroemde druipsteengrotten gaan we van binnen bekijken. Na een gezellig kletspraatje met de man achter de kassa en 1 gratis kaartje gekregen te hebben, keken we wat rond. Om half 11 begon de Diamond tour in de Imperial cave & Diamond branch. Het begin was mooi, maar hoe verder we kwamen hoe interessanter het werd. Veel verschillende vormen, kleuren en schittering op de kristallen. Mooi en zeker de moeite waard. Na 1,5u was de tour voorbij en gingen we buiten in het zonnetje nabij Blue Lake onze boterham eten. De wandeling rondom was helaas afgesloten, maar we hebben toch nog een stukje langs rivier/stroompje gelopen. En heel hard gezocht/uitgekeken naar de Platypus die in het meertje zou moeten zitten. Helaas alleen luchtbellen, geen vogelbekdier gezien… Jammer. In de middag weer terug bij het huisje en nog even van de namiddagzon genoten in de tuin. ’s Avonds wel weer de heaters aan in keuken en woonkamer.

Op dinsdag spullen inpakken in de auto en op naar Scenic World. Een enorm toeristisch gebeuren met kabelbanen en treintje, maar de plek om de ‘Three Sisters’ te kunnen zien. Echter gaan we niet in de kabelbanen, maar zelf lopen langs de klif (prima, simpel wandelpad. In Simone d’r tempo: 1,5 uur lopen, met omkleed-tussenstop erbij. Bij de waterval moest natuurlijk geklommen worden op de rotsen/keien, dat je daar niet op kan dansen, bleek na uitglijden en natte billen… :-). Meerdere uitkijkpunten naar de valleien en de beroemde rotspartij, maar het echte ‘wow’ effect, hadden we allebei eigenlijk al 2 dagen ervoor al ervaren. Maar ze zijn prachtig en hoe dichterbij je komt, des te indrukwekkender. Vervolgens kun je met de Giant Stairway naar beneden. Dus Simone in de draagzak en daarna de stenen en metalen traptreden af… 998 wel te verstaan. Dat was wel ff pittig, maar na zo’n 20 minuten staan we aan de basis en begint rest van wandeling (50-60 minuten) naar trein van Scenic World, waarmee we weer uit het dal gaan.

Niet zo’n maar een trein, maar een kopie van de kolenmijn trein van vroeger. Hellingsgraad 52 graden!!! Dat is best steil, haha. Terug boven, gaan we naar de auto en stoppen bij het dichtstbijzijnde speeltuintje voor Simone. Daarna rijden we naar Sydney.

[PiwigoPress id=5993 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

 

 

In de namiddag (19e) komen we dan aan in Richmond Vale. Jo en David zijn daar de gastvrouw en -heer. We hebben een eigen luxe huisje (60m2) op hun terrein. Na een kletspraatje met Jo en een enthousiast onthaal van de twee honden Delta en Georgy, zetten we onze spullen om z’n plek.

Niet lang daarna komt David uit zijn werk en neemt meteen Simone mee op sleeptouw naar de kippen (filmpje). Ze gaan samen de eieren rapen in het kippenhok en de kippen mogen ook even buiten de ren in de tuin scharrelen. Vervolgens wordt er een kip geaaid en geknuffeld en is het tijd om naar de schapen te gaan. Al zittend in de kruiwagen met een baal hooi en een bak met korrels, gaan ze naar de andere kant van de tuin. De schapen worden dol enthousiast van al het eten en laten zich ook aaien. Als al het voer is uitgedeeld, staat de volgende taak op het programma: vissen voeren. Kweek voor eigen gebruik, en via een handig pompsysteem wordt het vervuilde water gebruikt om de groentetuin (sla, kool, selderij, spinazie) te bemesten. Zo probeert David zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.
Als alle klusjes geklaard zijn, we gegeten hebben en Simone in bed ligt, gaan we naar buiten. Daar heeft David voor ons een vuurtje gemaakt, met wat bankjes en stoeltjes eromheen en een prachtige heldere sterrenhemel boven ons, is het heerlijk vertoeven.

De volgende ochtend doen we rustig aan. Uitgebreid ontbijt met verse eieren, daarna krijgen we van Jo wat tips hoe te rijden en naar welke wijngaard te gaan. Daar staat Hunter Valley namelijk om bekend. Bij onze allereerste stop krijgen we meer tekst en uitleg. Een van de eerste/oudste wijngebieden van Australië. Wijnranken staan zowel in dit gebied als in andere plaatsen, maar de proeverijen/’cellar doors’ van de 140 verschillende wijnboeren trekken hier jaarlijks 1,4 mln toeristen… Nou wij willen wel proeven hoor, geen probleem. En zo gaan we van de ene ‘vineyard’ naar de andere. Simone is er op een gegeven moment wel klaar mee. Als laatste nog naar een brouwerij met een Duitse dubbelbock (The Grocer) voor Rob en klimrek voor Simone.

Op vrijdag de 21e zijn Rob en ik voor het eerst deze vakantie eerder wakker en opgestaan dan Simone. Dat is ook wel eens prettig (half 8 ipv half 6….) Vandaag staan de chocolade fabriek, de kaaswinkel en nog een wijnproeverij (of twee, of drie) op de planning. Het is een heerlijke warme dag (25-30 graden) en ’s middags plonzen Simone en ik dan ook nog even in het koude zwembad van Jo. Toch wel beetje erg fris, Simone blijft in het “bootje”. Na een warme douche en een filmpje staat David weer klaar om Simone mee te nemen! Ze kletsen wat af, al verstaan ze elkaar niet. Ook met Jo heeft Simone een hoop lol. Ze krijgen beide allerlei stickers opgeplakt, boekjes moeten worden voorgelezen en speelgoed getoond. Intussen wil Delta, de hond, ook de nodige aandacht en komt telkens weer een bal brengen die een van ons dan weer moet gooien.
’s Avonds gaan we met z’n allen bbq-en. Erg gezellig en vooral de enorme rib-eye steaks zijn heerlijk en het speciaal gebrouwen bier wat David van zijn werk heeft meegenomen is erg lekker. Vervolgens komt allicht de kaas en een lekkere wijn/port uit de Hunter Valley op tafel. De avond wordt afgesloten met regen.

Op zaterdag regent het nog steeds. Maar het is wel weer tijd om in te pakken, nog de laatste route-tips te krijgen en gedag te zeggen. Wat een fijne paar dagen hebben we hier gehad, bij deze hartelijke mensen. Het was top!

[PiwigoPress id=5924 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

[PiwigoPress id=’5923-5933′ url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’th’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’picture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

In de namiddag van 16 oktober kwamen we aan in Port Stephens. Deze gebied bestaat uit allemaal aparte baaien met al dan niet eigen stranden en woonwijkjes. Ons huis is in Boat Harbour. De sleutel van dit Airbnb onderkomen ligt in de brievenbus voor ons klaar en hoewel we al op de foto’s een indruk hadden gekregen van het huis, is het toch wel even wennen. Het complete huis is in retro/vintage stijl, of al in geen 30-40 jaren iets aan gedaan, dat kan natuurlijk ook.
Elke kamer heeft zijn eigen kleur en printje behang (zelfs in de badkamer!), maar ook enorm groot en prachtig uitzicht op de zee. We halen de auto weer leeg en zetten alles op z’n plek in de slaapkamers en keuken.

Op de 17e zijn we van plan (na wat info van de Lonely planet) om naar de ’tourist info’ te gaan, voor meer info en kaart van het Tomaree NP. Ook willen we een van de dagen gaan kajakken en wellicht fietsen huren. Eerst een stop bij een koffietentje met de beste espresso en piccolo tot nu toe. Overheerlijke carrotcake en een marshmellow-jam-koek omhuld met chocolade maken het feestje compleet. Helaas slaat het weer om en wanneer we op de parkeerplaats staan om aan de wandeling te beginnen, besluiten we het toch maar niet te doen. Vervolgens begint het keihard te hozen. Pff, niet zo leuk. In plaats van de wandeling te doen, rijden we naar een uitzichtpunt bij Fingal Bay en Gan Gan. Vooral bij de laatste een prachtig vergezicht van het hele gebied, maar zonde van de wolken en regen. Daarna maar naar het huis terug, lunch en spelletjes aan tafel. Simone vindt het wel gezellig, al duurt 1 rondje Yahtzee wel een beetje lang. De rest van de dag komen we dus niet meer buiten al klaart het aan het begin van de avond wel weer wat op. Aangezien de weersvoorspellingen voor de volgende dag uitstekend zijn, boeken we de ferry naar Tea Gardens en huren we een een- en tweepersoons kajak.

Al betijds moeten we op om op tijd te zijn voor de ferry, al had Simone net besloten die dag wat langer te blijven liggen dan 6uur/half 7…. De boottocht van Nelson Bay naar de andere kant is leuk. Onderweg nog een dolfijn gespot, mangrove bomen in het water, vogels (o.a. aalscholvers en pelikanen) en af en toe een ander bootje. Aan de overkant gaan we, na een kopje koffie, naar de kajak vehuurder. Dit blijkt een Schot te zijn, die uit Aberdeen komt, en zelfs mensen kent uit het Rowett Research Institute waar ik zelf in 2002 heb gezeten. Hoe klein kan de wereld af en toe zijn! We krijgen uitleg over het gebied en de kajak en dan gaan we een rondje peddelen. Leuk hoor en Simone heeft het prima naar d’r zin, voorin de boot bij Rob. Prachtig weer: strakblauwe lucht, zon, beetje wind en 25 graden. Ideaal dus. Na een klein uurtje een kleine stop voor de boterham en daarna weer verder. Na 2 uur zit onze tijd erop en gaan we weer aan wal. Om de tijd te overbruggen tot het vertrek van de ferry gaan we naar het naastgelegen speeltuintje. Gratis Wifi was ook erg welkom, dus we hebben ons allemaal goed vermaakt! Om half 3 bleek de boot terug naar Nelson Bay volgepropt te zijn met bejaarden en nog wat gezinnen. Via een stop bij de ‘bottle shop’ en wat (on)gezonde snacks van de supermarkt, reden we daarna naar One Mile Beach. Top 5 uit LP van NSW, nou daar was geen woord van gelogen. Zo prachtig mooi, daar hebben we dus nog paar uurtjes genoten van de zon, het strand en uitzicht.

De dag erna is het weer mooi weer. We besluiten om de Tomaree Head Summit wandeling in het NP te gaan doen met Simone, om pas ’s middags door te rijden naar de Hunter Valley, aangezien dat maar een uurtje rijden is. Hoewel het pad best steil begint en we behoorlijk wat trappen op moeten, klimt Simone dapper met ons mee naar de top voor het uitzicht (en een snoepje…:-) ). Terwijl we naar boven gaan, ligt er in de baai een walvis te spelen en krijgen we alvast een voorproefje van het uitzicht straks. Echt fantastisch! Zo mooi blauw water, witte golfjes die aan komen rollen op witgele stranden, heuvels in de verte, losse eilandjes begroeit met bossen midden in de zee en dit bijna rondom. Dit was wel een klimmetje waard. Op de terugweg gaan we langs de Gun Emplacements overgebleven uit WO II. Daar treffen we een anders Nederlands stel, ook uit Haarlem (!?!), die serieus bezig zijn met emigratieplannen. We wisselen wat vakantie info uit, daarna vervolgen we onze weg. Terug bij de auto, eerst naar het geweldige koffietentje en daarna splitsen we ons op: speeltuin-clubje (R+S) en supermarkt (S). Met een volgepakte en getankte auto reden we naar Richmond Vale in de Hunter Valley, onze volgende stop voor 3 nachten.

[PiwigoPress id=5901 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

Op donderdag met spijt afscheid genomen van Lyndy in Coffs Harbour, wat een fijne gastvrouw, we hadden graag nog wat langer gebleven, maar accommodatie was al geboekt. Simone zei al na 2 minuten rijden in de auto: “Wanneer gaan we weer naar Lyndy, ze is zo lief”.

Maar het volgende staat weer op het programma, rijden naar Armidale (landinwaarts vanaf de kust) via de Waterfall way. En wat denk je dat we gezien hebben onderweg?? Juist ja, stroompjes water vanwege gebrekkige regenval, desalniettemin de moeite waard.

Allereerst deden we het dorpje Bellingen aan, voor een koffie-stop in een super hip vintage look-winkel-koffiebar, waar allemaal mensen zaten te werken achter de laptop. Had in Amsterdam/Haarlem niet misstaan. Lekkere koffie en een telefoontje van Lyndy…iets vergeten in te pakken: Simone’s roze knuffel muis was in bed blijven liggen…Oeps, niet zo handig. Gevraagd of Lyndy het kon opsturen naar een volgend Airbnb adres. Intussen een speeltuintje opgezocht, want deze dag zou veel auto-zit-uurtjes inhouden. Daarna op weg naar de eerste stop: Dorrigo. Temperatuur was al aardig gezakt intussen. Bij het Dorrigo nationaal park een wandeling gemaakt naar Crystal Shower Falls via de ‘Walk with the Birds boardwalk’ en de ‘Wonga walk’ (halve route). Best aardige waterval, lunch gegeten en toen weer terug, helaas getrakteerd op een regenbui. Snel de auto in en bij Ebor er weer uit. Nabij de parkeerplaats uitzicht op de Upper and Lower Ebor Falls. Daarna door naar de volgende stop: Wollomombi Gorge. Simone was intussen in slaap gevallen, dus bleef Saskia in de auto achter en Rob getooid met camera op zoek naar de 260m hoge waterval. Bezweet van het rennen kwam ie weer terug, de aangegeven 1,5km bleek toch iets meer te zijn. Daarna nog een klein stukje rijden naar het motel in Armidale, waar we die nacht zouden verblijven. Dit betekende ook: niet zelf koken, maar lekker uit eten in New England Hotel. Hamburger, steak en kipschnitzel met frietjes. Heerlijk. Helaas in bijbehorende pub geen biertje bij het haardvuur voor ons om de dag af te sluiten, Simone mag er niet naar binnen (vage regels in Australië).

Op vrijdag na een eenvoudig ontbijt hebben we in Armidale een Aboriginal Culture Centre bezocht en daarna op weg naar het plaatsje Scone via de New England Highway. Dit deel van Australië is totaal anders dan het regenwoud en de kust, die we tot dan toe gezien hebben. Glooiende valleien, prachtige vergezichten met veel gras, koeien en paarden. Echt mooi. De eerste stop hadden we in Tamworth. Koffie en daarna weer een speeltuin gevonden voor Simone. En wat voor eentje, werkelijk fantastisch, groot en voor ieder wat wils. (O ja, en ook nog een slang gezien in de vijver in het naastgelegen park…). Na de lunch weer in de auto voor deel 2 van de route. Beetje jammer dat Simone lag te slapen, want het waren paarden links van de weg, paarden rechts van de weg, overal stonden er paarden in de wei. Komen we aan, staat er met grote letters: Scone Horse Capital (vandaar dus). Onze accommodatie de komende 2 nachten is een villa op een vakantiepark, volgens de website dan. Villa is beetje groot woord voor onze 4-persoons cabin die vergelijkbaar is met een kleine stacaravan. Maar er is een enorm meer (Lake Glenbawn) bij dit park (5km van ons huisje) en daar gaan we dan ook even kijken en wat drinken in het namiddag zonnetje. Zodra die weg is, zakt de temperatuur al gauw en blijken we de extra dekens in het huisje ’s nachts hard nodig te hebben. De volgende dag gaan we op zoek naar een pony-paard rij mogelijkheid voor Simone. We rijden van Scone naar Aberdeen, van Aberdeen naar Muswellbrook, van Muswellbrook naar Denman en weer terug naar Scone. Wat nou Horse Capital… Simone wil alleen nog maar op een paard zitten en het blijkt lastig uit te leggen dat wij dat niet echt in de hand hebben en dat aaien wellicht het hoogst haalbare van de dag wordt. Uiteindelijk via Google een rijschool in Scone gevonden en gelukkig treffen we daar een vriendelijke eigenaresse. Van haar (Robin) mag Simone het oudste paard op stal (29!) aaien en zelfs er even opzitten. We kletsen wat over de vakantie, bekende paarden en ruiters in Nederland en Australië. Simone blijft maar doorgaan over dat ze erop wil zitten. Haar teleurgestelde gezichtje trekt Robin over de streep en Simone mag een pony uit de wei uitkiezen om een rondje mee te rijden! Alles wordt tevoorschijn getrokken en daar gaat ze dan hoor, op Fozzy, een rondje op het terrein. Zo trots als een pauw, zo blij als een aap. We zijn Robin ontzettend dankbaar dat ze hier tijd voor wilde maken. Tijd om weer terug naar het huisje te gaan.

Zondag alles weer ingepakt en in Scone nog even gekeken bij een springwedstrijd (tip van Robin). Helaas heeft de naastgelegen golfbaan die dag een toernooi, dus gaan we naar een dorp verderop om met z’n 3-en te starten aan een 9-holes rondje. Na 3 holes houdt Simone het voor gezien. Dat niet praten en niet de bal oprapen, is toch wat anders dan dat ze zich erbij had voorgesteld. Het naastgelegen speeltuintje bevalt een stuk beter. Om een uur of 2 rijden we naar onze volgende vakantiebestemming: Port Stephens.

[PiwigoPress id=5887 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]