We vertrekken op tijd vanuit Golden, het plan is om naar Lake Louise te gaan om wat foto’s te schieten en dan te wandelen bij Moraine Lake. Dat is een van de grootste trekpleisters van The Rockies. Het duurt iets meer dan een uur om daar te komen. Op de weg er naar toe hebben we gelukkig mooi zicht op de bergen, het is licht bewolkt. Eenmaal bij Lake Louise blijkt hoe groot het toerisme daar is… zoiets hebben we nog nooit gezien.

Grote parkeerplaatsen en mensen die het verkeer leiden op kruispunten. De berg op richting het meer, blijkt de weg naar Moraine Lake al afgesloten, in file rijden we door (langs volle parkeerplaatsen) naar Lake Louise. We dachten nog wel redelijk op tijd te zijn…blijkbaar niet. Alles vol, dus al het verkeer wordt eerst naar boven en dan weer naar beneden geleid?!? Beneden ga ik toch maar even info inwinnen bij het ‘visitor center’. Er gaat een shuttle bus (5 km verderop) elke 15 min naar Lake Louise, wachttijd 30 min en 20 min reistijd in de bus. Of een andere parkeerplaats, wandelafstand naar het meer: 3,2km. Beide opties zijn verre van ideaal.

We proberen nog 1x naar boven te rijden, in de hoop dat we wel ergens een parkeerplek vinden of anders morgenvroeg terugkeren. Dus weer in file omhoog, geen parkeerplek. Op het laatste moment ziet Rob een bord: horse riding. Dat gaan we proberen… we spotten nog een konijn op de weg ernaar toe. Bij nader info bij deze grote manage (70 paarden) blijkt dat Simone een rondje kan rijden op een paard en dat we de auto mogen laten staan om bij Lake Louise te kunnen kijken. Win win!!! Simone helemaal blij. Op Re-max mag ze 15-20 min rijden, een grote zwarte hengst, begeleid door één van de meiden aldaar. Super stoer en met een glimlach van oor tot oor rijdt ze er op alsof ze het vaker heeft gedaan.

Daarna dus nog 5 min lopen naar Lake Louise. Nog steeds een beetje bewolkt, maar bij de eerste aanblik weten waarom dit al jaren zo populair is bij toeristen, schilders en wandelaars. Fenomenaal uitzicht. 

Turquoise meer met erachter de bergen met sneeuw en gletsjer. Wauw. We besluiten om hier te gaan wandelen naar Lake Agnes, zo’n 3,6 km berg op. Via Mirror Lake komen we bij het meertje met theehuis naast een waterval aan. De eekhoorns vinden dit ook een leuke stek en heel brutaal komen ze dichtbij om alle kruimels op te eten. Bergaf vindt Simone een stuk makkelijker lopen, de wolken trekken weg en is Louise nog mooier blauw dan bij vertrek. 

Voldaan keren we terug naar de auto en rijden via de Bow Valley Parkway richting Banff. Simone valt in slaap, maar onderweg in de namiddagzon worden we getrakteerd om mooie uitzichten op de bergen en stoppen we nog bij Johnston Canyon. Watervallen op klein stukje lopen. Simone heet eerste deel op de rug en dan het laatste stuk zelf lopen. Op zich wel een aardige waterval tussen de rotsen door, helder water, makkelijke wandeling.

Daarna rijden we door naar Banff. Door het drukke centrum rijden we naar ons verblijf de komende nachten. Het is een gedateerd vakantiepark met een muffige kamer. Wel is er een zwembad en indoor speelgelegenheid voor Simone. De volgende ochtend gaan we zwemmen, Simone staat te trappelen, echter moeten we wachten tot het zwembad opengaat. Het is niet meer dan twee glijbanen, een warm binnenbad en klein buitenbad. Prima voor haar. Dan nemen we de bus naar het centrum, buiten wordt het alsmaar ‘bewolkter’ van de rook. Chocolade ijs op een hoorntje is onze eerstvolgende stop, daarna kan een bezoekje aan de brouwerij/pub niet ontbreken en besluiten we om daar ook avondeten te hebben. Simone wil graag nòg een keer zwemmen en als we terugzijn bij onze kamer gaat Rob voor de tweede keer mee. Ik ga in de tussentijd de koffers inpakken. 

De volgende ochtend zijn we vroeg wakker en kunnen we rustig aan doen. Ontbijt, laatste dingen opruimen en de auto inladen. Voordat we naar het vliegveld van Calgary rijden stoppen we nog voor koffie met wat lekkers. Hoewel Banff tussen de bergen ligt, zien we er helemaal niks meer van, de lucht is grijs van de rookwalmen en de zon komt er niet meer door. Dus helaas geen mooie uitzichten op ons laatste ritje in Canada.

Op het vliegveld zien we op het nieuws dat de noodtoestand is uitgeroepen in British Columbia, in veel plaatsen waar we geweest zijn, vanwege de vele bosbranden. Dat is ons gelukkig bespaard gebleven. Na een smakelijke lunch in de lounge, gaan we naar het vliegtuig (Dreamliner). Op naar Amsterdam, op naar huis.

Vandaag staat er weer 2,5 uur rijden op het programma, van Revelstoke naar Golden. Om dit op te breken stoppen we bij een aantal ‘boardwalks’, tussen de enorme bomen een klein wandeltje om de benen te strekken. Helaas is de rest van de weg erg saai… het anders mooie uitzicht op de bergen (denken we) is niet te zien vanwege de rookwalmen. Zo zonde, maar het is niet anders.

We wilden eerst naar Kicking Horse Mountain Resort (met een gondel boven op de berg heb je daar uitzicht over 4 nationale parken in de omgeving), maar door de rook besluiten we het niet te doen. Na een lunch aan de rivier in het centrum van Golden en een stop bij de supermarkt rijden we naar onze ‘berghut’ voor de komende 3 nachten. Mooi huisje met een aparte indeling. Een hoogslaper voor Simone en Rob en ik slapen ook boven op een vide. Spullen uit de auto en wat lezen en filmpjes kijken op de iPad. Na het eten maken Rob en ik plannen voor de volgende dag.

Na wat uitslapen gaan we met de auto naar een waterval (wandelroute in de map van het huisje) in de buurt. Het kost de nodige moeite om het begin te vinden, Simone vindt het maar raar dat we 2x over hetzelfde pad heen en weer rijden. Uiteindelijk, met behulp van Google Maps en een foto van de routebeschrijving, vinden we het pad. Ingesmeerd met 40% Deet gaan we het bos in. Maar ook hier wordt het wandelplezier al gauw verstoord door de muggen… Rob lijkt wel een magneet met z’n zwarte t-shirt. Na 15 min geven we het op en lopen we zo snel mogelijk terug naar de auto. Opgelucht en lekgeprikt  stappen we weer snel in de auto. Maar wat dan nu? Nog steeds teveel rook om de bergen op te gaan. We gaan voor tips naar het ‘visitor center’ van Golden. Daar krijg ik een aantal opties. We kiezen voor Wapta Falls, op zo’n 20 min rijden.

Vanaf de parkeerplaats is het 2,5km lopen over een mooi pad. Het begint wel een beetje te betrekken en te waaien, de boomstammen knallen tegen elkaar, wat een vreemd geluid geeft. Dichterbij de waterval moeten we iets meer klauteren en worden we nat van de spetters, Simone vindt het superleuk. We gaan helemaal naar beneden van de waterval, Rob zelfs heel dichtbij. Op de terugweg gaat het spetteren, horen we verderop bomen kraken en omvallen in het bos, eenmaal in de auto komt er nog meer regen. Blij dat we toch nog een mooie wandeling hebben kunnen maken.

Die avond begint het enorm te onweren, dikke lichtflitsen en harde knallen die de glazen in de kast tegen elkaar laat klinken. We hopen erop dat met de regen ook de rook en as uit de lucht komt en dat we wat meer kunnen zien.

De volgende dag is de temperatuur behoorlijk gezakt tot zo’n 15 graden, voor het eerst deze vakantie hebben we een lange broek aan en een jas nodig. De lucht is grijs en grauw, maar van de wolken, niet meer van de rook. We gaan met de auto naar Yoho National Park. Naar de Natural Bridge bij Field en verder door naar Emerald Lake (gletsjer meer) met typische kleur blauw.

Veel Chinezen die met bussen tegelijk worden afgezet. Daarna verder met de auto naar Takakkaw Falls, de 2 na hoogste waterval van Canada. Wat een prachtig gezicht, enorme hoeveelheden water storten naar beneden.

Het begint weer met spetteren. Rob heeft niet zoveel zin om nog veel te gaan lopen, dus we besluiten om terug te rijden naar Golden. Koffie drinken bij Bacchus Bookshop en daarna weer een bezoekje aan de lokale brouwerij. Daar mag Simone niet mee naar binnen, dus na aankoop van een nieuwe stout/IPA gaan we terug naar ons huisje. Bij de overburen vraag ik Rob om te stoppen, heb daar een paar paarden zien staan en ik vraag of we ze even mogen aaien. Een alleraardigste mevrouw die een hele schare aan dieren heeft rondlopen vindt het prima. We mogen de paarden aaien, Simone mag kijken bij de 2 kippen-kuikens en er zelfs eentje vasthouden en ook de honden vragen om een aai. De paarden zijn super lief en komen heel dichtbij en eentje snuffelt en kroelt in Simone d’r haar.

Voor het avondeten worden we op een dansvoorstelling getrakteerd van Simone. Ze heeft weer haar bikini aangetrokken en een rokje en gaat helemaal los op de muziek. Vanavond spullen alvast beetje inpakken en klaarzetten voor morgen.

Dan gaan we naar onze laatste overnachtingsplek rijden in Banff, voor de twee laatste nachten in Canada.

Op weg naar Revelstroke  (2-2,5u rijden) wilden we een stop inlassen. We wilden dat doen bij een kleine dierentuin met o.a. (baby) kangaroes, maar het was er al zo druk, dat we geen parkeerplaats konden vinden. Besloten om door te rijden, hier hadden we geen zin in. Even verderop was een boerderij met fruitboomgaarden en iets te spelen voor Simone: Davison orchards. Met heerlijke verse appelsap, wat dieren om eten te geven en wat klim- en speeldingen. Met grote fles appelsap en nieuwe pot aardbeienjam gingen we weer verder.

Voordat we bij Revelstoke kwamen nòg een tussenstop gemaakt bij de D Dutchmen Dairy voor een lekker ijsje. Omdat ze bij het volgende huis een BBQ hadden, daarvoor inkopen gedaan bij de supermarkt. Ook bij dit Airbnb huis hadden we een heerlijk koele ‘basement suite’. Cathy en Brian, de eigenaren van het huis wonen erboven en zijn heel aardig. Lincoln de hond is een beetje afwachtend. Na de hamburgers en steak ging Rob nog naar het centrum voor meer informatie voor een mountainbike tocht de volgende dag. 

Simone en ik gaan naar het Enchanted Forest (soort sprookjesbos). We zetten Rob af en rijden daarna nog half uurtje door. Bij het bos zijn er allemaal zelfgemaakte beelden van dieren en kabouters en andere sprookjesfiguren. Via een ‘nature walk’ komen we bij de roeibootjes en na wat opstartproblemen varen we een rondje over de vijver daar. Op de terugweg gaan we via de Village Idiot, een pub waar Rob heeft geluncht en op ons wacht. Hij heeft een mooie tocht gemaakt en is bekaf. (Strava)

Het is lekker weer en mogen gelukkig van de tuin gebruik maken. Vanwege de bosbranden vliegen er telkens vliegtuigjes en helicopters over. Maar vanwege de rook, zien we weinig van de bergen in de omgeving. Brian geeft ons allerlei tips om te doen in de buurt van Revelstoke en voor als we naar Golden en Banff gaan. (En wakkert tevens Rob z’n wintersport kriebels weer aan door te vertellen over de mooie ski hellingen hier in dit gebied),.

De volgende dag gaan we via ‘Meadows in the Sky’ boven op Mount Revelstoke. Om hier te komen gaan we met 16 haarspeldbochten omhoog. Bij de parkeerplaats gaat er een busje voor het laatste stuk. Eenmaal uitgestapt kunnen we maar een paar routes lopen. Naar mooie meertjes in de buurt is het jammergenoeg te lang/ver voor Simone. We zien er allemaal verschillende bloemen in volle bloei (want hier boven ligt nog sneeuw tot begin juli en in september wordt de eerste sneeuw weer verwacht), maar daarmee ook een heleboel vliegen, bijen, muggen en steekvliegen… dat is een stuk minder leuk wandelen dan gedacht. We spotten nog 2 marmotten en een eekhoorn, maar daarna is de lol er gauw vanaf, Rob wordt 2x gestoken door een steekvlieg. We gaan weer terug naar de auto en de berg af. 

Onderweg stoppen we nog bij Nels Nelson. Dit is ski-schansspringer uit vroeger tijden, die op deze helling van Mt Revelstoke records heeft gesprongen. In een bronzen ‘schort’ kun je even proberen hoe het voelt en kijkt zo boven zo’n schans… best hoog! Na een boterham loop ik vervolgens naar beneden met een paadje langs de hellingen, Rob en Simone gaan met de auto. 

In het centrum van Revelstoke gaan we op zoek naar een baby-kadootje. Simone wil ook héél graag wat kopen en vind een knalroze bikini met rouches… en hij past ook nog… zielsgelukkig valt ze ons in de armen na deze aankoop. 

Na een kopje koffie (en een-hoe-zet-ik-geen-zure-espresso-cursus van Rob voor de man achter de toonbank) gaan we weer terug naar ons huisje. In de tuin wil Simone meteen dansen met haar nieuwe bikini. 

De volgende dag is het weer tijd om afscheid te nemen van dit comfortabele en prettige verblijf. De schone was zit weer in de koffers.

Na het vis-avontuur moesten we een stuk rijden naar Kelowna. Behalve een koffie-stop niks bijzonders. Een aantal herten gezien naast de weg, dat dan weer wel. Rond een uur of half 3 kwamen we aan in Kelowna. In de regio (Okanagan Valley) zijn er veel fruitboomgaarden en wijnboerderijen. Bij eentje gingen we een proeverij doen. Deze was echter mega groot, met enorm veel toeristen op de been, er stonden rijen wachtenden voor de bar. Lekkere wijn geproefd, maar niet de moeite om zoveel geld te spenderen aan een volle fles. Daarna door naar ons nieuwe onderkomen. De gastvrouw van deze Airbnb is een Nederlandse, haar man een Canadees. Simone wist al waar we naar toe gingen, maar zodra ze het zwembad zag, wilde ze er zo snel mogelijk in springen. Terwijl ik nog een praatje maakte, had Rob de auto al uitgeladen. Daarna zijn we met z’n allen in het zwembad geplonsd, lekker fris bij ruim 30 graden buiten!

Omdat er bij dit huisje geen echte keuken was, gingen we die avond uit eten. Het restaurant van een golfbaan in de buurt had goede recensies en Rob had zin in een steak. Vriendelijk onthaal, Simone kreeg krijtjes en een kleurplaat. Rob bestelde een lekker wijntje en ik een Ceasar. Dat is iets typisch Canadees drankje. Het lijkt op een Bloody Mary (wodka, worcestershire, tabasco, Clamato juice and garnished with spicy bean). Spicy drankje dat is het zeker! Eten werd al snel gebracht, hamburger, steak en kinderportie pasta. Als toetje: cheese cake, chocolade-pindakaas taart en kleine portie vanille ijs. Echt lang tafelen is hier niet zo gebruikelijk, dus we stonden al redelijk vlot weer buiten. De volgende dag gingen we naar de Myra Canyon Trestles. Dit zijn nog overgebleven houten bruggen van de Kettle Valley Railway. Met de fiets gingen we erover heen, zo’n 12km heen en weer terug. Een paar eekhoorntjes gespot! Maar de 18 bruggen zijn indrukwekkend, met een typische houten bielzen lucht. Simone fietste fanatiek mee op haar ‘fiets’ (een tow-bike). Na een paar uurtjes en een lunchpauze waren we weer terug bij het beginpunt en gingen we terug naar het huisje. Met nog een pitstop voor een ijsje. Lekker plonzen in het zwembad. Rob ging daarna nog een rondje golfen en Simone en ik bleven thuis. De volgende ochtend moest Rob met de auto naar de garage vanwege een olie-verversen melding. Daarna gingen we op pad naar onze volgende bestemming: Revelstoke.

 

 

[PiwigoPress id=6362 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

Om bij onze volgende bestemming te komen waren er twee opties, via de bergen of de snelle route door gebruik te maken van de snelweg. Gekozen om de berg route te nemen, deze was wel 30min langer, echter zeker de moeite waard. Onderweg schitterende vergezichten, grote meren en irritant langzaam rijdende campers…. ook onderweg een aantal flinke plensbuien en onweer gehad. Toen we wilde stoppen bij een mooie picknick plaats om onze boterhammen te eten, werden we al snel de auto ingejaagd, wat een hoop irritante muggen.  

In de namiddag aangekomen bij onze Airbnb in Kamloops, erg nette Airbnb alleen beetje donker doordat ook deze in de ‘basement’ was. De volgende dag eerst een bezoek gebracht aan het visitor center (de Lonely Planet weet niet alles). Daar werd ons verteld dat er dit weekend een speciaal event was voor ‘indigenous people/first natives’. Kamloopa Powwow, waarbij alle mensen met de achtergrond van deze stam uit Noord-Amerika samenkomen om te muziek te maken en te dansen. Vandaag begonnen we eerst met wandelen, de route uitgekozen naar Battle Bluff, totaal van ongeveer 5km met redelijk wat dalen stijgen. Redelijk goed te doen voor Simone. Er moest soms wel wat overtuigingskracht gebruikt worden. Maar het eindpunt van de route was zeker de moeite waard. Uitzicht op de vallei, het water van de Thompson River en de immens lange treinen (met wel 150 wagons, zelf geteld) die voorbij kwamen tuffen. De weg terug naar de auto ging steeds sneller….we werden lekgeprikt door de muggen.

Hierna gingen we naar het centrum van Kamloops. In de straatjes achter de grote winkelstraten zijn er veel muurschilderingen te zien. Die ging Saskia bekijken. Rob ging samen met Simone linea recta naar een kroeg (The Noble Pig) voor weer wat huisgebrouwen biertjes (hoe kan het ook anders). Bij een lekker biertje/cider kon natuurlijk een snackje niet ontbreken: popcorn voor Simone en gefrituurde augurken voor ons. SUPER lekker! Op de weg naar de auto teug kregen we nog een plensbui op ons hoofd… De volgende dag dus naar het festival, wat een beleving was dat. De ene nog meer uitgedost dan de ander. In het programma boekje werd ook duidelijk vermeld wat de diverse regels waren voor kleding, danswedstrijden en drum regels. De “Grand Entry” werd iets uitgesteld, maar daar ging het gebeuren dan toch los. Met minimaal 6 man om een grote drum werd er getrommeld en gezongen en dan 7 verschillende groepen na elkaar. Dikke kippenvel om mee te beginnen. De chiefs van de regio’s werden allereerst binnengehaald met vlaggen. Daarna de veteranen en vervolgens alle verschillende categorieën van dansers (m/v) en uitdossingen. Tot aan de kleintjes aan toe, allemaal draaiend op de muziek midden in de arena om de chiefs heen op het gras in de volle middagzon. Kleurrijke kleding, veren, belletjes, hoofdtooien en ingevlochten haren, bijna teveel om naar te kijken. Duurde lang voordat het kippenvel weer wegtrok, passie, trots en vreugde werd er uitgestraald, prachtig om te zien.

Simone had het na een tijdje wel weer gezien en ging samen met Rob een rondje lopen en een kijkje nemen bij de vele kraampjes waar allerlei zelfgemaakte spullen werden aangeboden. Na een aantal uur hadden we het wel weer gezien en gingen we naar huis. De koelte van het huisje opgezocht. De volgende dag alweer op weg naar de volgende bestemming Kelowna, echter met een tussenstop bij Walloper Lake, waar op zondagochtend een ‘learn to fish’ instructie werd gegeven voor kinderen. Na uitgebreide introductie over hoe de visstand beheerd werd en hoe je met een werp hengel moet omgaan, kon er gevist worden. De spanningsboog bij Simone was echter iets te kort om te wachten totdat de dobber onderging. Echter werd het wachten wel beloond, want een mooie regenboogforel besloot te happen.    

Klik hieronder voor meer foto’s [PiwigoPress id=6349 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]