In de namiddag (19e) komen we dan aan in Richmond Vale. Jo en David zijn daar de gastvrouw en -heer. We hebben een eigen luxe huisje (60m2) op hun terrein. Na een kletspraatje met Jo en een enthousiast onthaal van de twee honden Delta en Georgy, zetten we onze spullen om z’n plek.

Niet lang daarna komt David uit zijn werk en neemt meteen Simone mee op sleeptouw naar de kippen (filmpje). Ze gaan samen de eieren rapen in het kippenhok en de kippen mogen ook even buiten de ren in de tuin scharrelen. Vervolgens wordt er een kip geaaid en geknuffeld en is het tijd om naar de schapen te gaan. Al zittend in de kruiwagen met een baal hooi en een bak met korrels, gaan ze naar de andere kant van de tuin. De schapen worden dol enthousiast van al het eten en laten zich ook aaien. Als al het voer is uitgedeeld, staat de volgende taak op het programma: vissen voeren. Kweek voor eigen gebruik, en via een handig pompsysteem wordt het vervuilde water gebruikt om de groentetuin (sla, kool, selderij, spinazie) te bemesten. Zo probeert David zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.
Als alle klusjes geklaard zijn, we gegeten hebben en Simone in bed ligt, gaan we naar buiten. Daar heeft David voor ons een vuurtje gemaakt, met wat bankjes en stoeltjes eromheen en een prachtige heldere sterrenhemel boven ons, is het heerlijk vertoeven.

De volgende ochtend doen we rustig aan. Uitgebreid ontbijt met verse eieren, daarna krijgen we van Jo wat tips hoe te rijden en naar welke wijngaard te gaan. Daar staat Hunter Valley namelijk om bekend. Bij onze allereerste stop krijgen we meer tekst en uitleg. Een van de eerste/oudste wijngebieden van Australië. Wijnranken staan zowel in dit gebied als in andere plaatsen, maar de proeverijen/’cellar doors’ van de 140 verschillende wijnboeren trekken hier jaarlijks 1,4 mln toeristen… Nou wij willen wel proeven hoor, geen probleem. En zo gaan we van de ene ‘vineyard’ naar de andere. Simone is er op een gegeven moment wel klaar mee. Als laatste nog naar een brouwerij met een Duitse dubbelbock (The Grocer) voor Rob en klimrek voor Simone.

Op vrijdag de 21e zijn Rob en ik voor het eerst deze vakantie eerder wakker en opgestaan dan Simone. Dat is ook wel eens prettig (half 8 ipv half 6….) Vandaag staan de chocolade fabriek, de kaaswinkel en nog een wijnproeverij (of twee, of drie) op de planning. Het is een heerlijke warme dag (25-30 graden) en ’s middags plonzen Simone en ik dan ook nog even in het koude zwembad van Jo. Toch wel beetje erg fris, Simone blijft in het “bootje”. Na een warme douche en een filmpje staat David weer klaar om Simone mee te nemen! Ze kletsen wat af, al verstaan ze elkaar niet. Ook met Jo heeft Simone een hoop lol. Ze krijgen beide allerlei stickers opgeplakt, boekjes moeten worden voorgelezen en speelgoed getoond. Intussen wil Delta, de hond, ook de nodige aandacht en komt telkens weer een bal brengen die een van ons dan weer moet gooien.
’s Avonds gaan we met z’n allen bbq-en. Erg gezellig en vooral de enorme rib-eye steaks zijn heerlijk en het speciaal gebrouwen bier wat David van zijn werk heeft meegenomen is erg lekker. Vervolgens komt allicht de kaas en een lekkere wijn/port uit de Hunter Valley op tafel. De avond wordt afgesloten met regen.

Op zaterdag regent het nog steeds. Maar het is wel weer tijd om in te pakken, nog de laatste route-tips te krijgen en gedag te zeggen. Wat een fijne paar dagen hebben we hier gehad, bij deze hartelijke mensen. Het was top!

[PiwigoPress id=5924 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

[PiwigoPress id=’5923-5933′ url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’th’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’picture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

In de namiddag van 16 oktober kwamen we aan in Port Stephens. Deze gebied bestaat uit allemaal aparte baaien met al dan niet eigen stranden en woonwijkjes. Ons huis is in Boat Harbour. De sleutel van dit Airbnb onderkomen ligt in de brievenbus voor ons klaar en hoewel we al op de foto’s een indruk hadden gekregen van het huis, is het toch wel even wennen. Het complete huis is in retro/vintage stijl, of al in geen 30-40 jaren iets aan gedaan, dat kan natuurlijk ook.
Elke kamer heeft zijn eigen kleur en printje behang (zelfs in de badkamer!), maar ook enorm groot en prachtig uitzicht op de zee. We halen de auto weer leeg en zetten alles op z’n plek in de slaapkamers en keuken.

Op de 17e zijn we van plan (na wat info van de Lonely planet) om naar de ’tourist info’ te gaan, voor meer info en kaart van het Tomaree NP. Ook willen we een van de dagen gaan kajakken en wellicht fietsen huren. Eerst een stop bij een koffietentje met de beste espresso en piccolo tot nu toe. Overheerlijke carrotcake en een marshmellow-jam-koek omhuld met chocolade maken het feestje compleet. Helaas slaat het weer om en wanneer we op de parkeerplaats staan om aan de wandeling te beginnen, besluiten we het toch maar niet te doen. Vervolgens begint het keihard te hozen. Pff, niet zo leuk. In plaats van de wandeling te doen, rijden we naar een uitzichtpunt bij Fingal Bay en Gan Gan. Vooral bij de laatste een prachtig vergezicht van het hele gebied, maar zonde van de wolken en regen. Daarna maar naar het huis terug, lunch en spelletjes aan tafel. Simone vindt het wel gezellig, al duurt 1 rondje Yahtzee wel een beetje lang. De rest van de dag komen we dus niet meer buiten al klaart het aan het begin van de avond wel weer wat op. Aangezien de weersvoorspellingen voor de volgende dag uitstekend zijn, boeken we de ferry naar Tea Gardens en huren we een een- en tweepersoons kajak.

Al betijds moeten we op om op tijd te zijn voor de ferry, al had Simone net besloten die dag wat langer te blijven liggen dan 6uur/half 7…. De boottocht van Nelson Bay naar de andere kant is leuk. Onderweg nog een dolfijn gespot, mangrove bomen in het water, vogels (o.a. aalscholvers en pelikanen) en af en toe een ander bootje. Aan de overkant gaan we, na een kopje koffie, naar de kajak vehuurder. Dit blijkt een Schot te zijn, die uit Aberdeen komt, en zelfs mensen kent uit het Rowett Research Institute waar ik zelf in 2002 heb gezeten. Hoe klein kan de wereld af en toe zijn! We krijgen uitleg over het gebied en de kajak en dan gaan we een rondje peddelen. Leuk hoor en Simone heeft het prima naar d’r zin, voorin de boot bij Rob. Prachtig weer: strakblauwe lucht, zon, beetje wind en 25 graden. Ideaal dus. Na een klein uurtje een kleine stop voor de boterham en daarna weer verder. Na 2 uur zit onze tijd erop en gaan we weer aan wal. Om de tijd te overbruggen tot het vertrek van de ferry gaan we naar het naastgelegen speeltuintje. Gratis Wifi was ook erg welkom, dus we hebben ons allemaal goed vermaakt! Om half 3 bleek de boot terug naar Nelson Bay volgepropt te zijn met bejaarden en nog wat gezinnen. Via een stop bij de ‘bottle shop’ en wat (on)gezonde snacks van de supermarkt, reden we daarna naar One Mile Beach. Top 5 uit LP van NSW, nou daar was geen woord van gelogen. Zo prachtig mooi, daar hebben we dus nog paar uurtjes genoten van de zon, het strand en uitzicht.

De dag erna is het weer mooi weer. We besluiten om de Tomaree Head Summit wandeling in het NP te gaan doen met Simone, om pas ’s middags door te rijden naar de Hunter Valley, aangezien dat maar een uurtje rijden is. Hoewel het pad best steil begint en we behoorlijk wat trappen op moeten, klimt Simone dapper met ons mee naar de top voor het uitzicht (en een snoepje…:-) ). Terwijl we naar boven gaan, ligt er in de baai een walvis te spelen en krijgen we alvast een voorproefje van het uitzicht straks. Echt fantastisch! Zo mooi blauw water, witte golfjes die aan komen rollen op witgele stranden, heuvels in de verte, losse eilandjes begroeit met bossen midden in de zee en dit bijna rondom. Dit was wel een klimmetje waard. Op de terugweg gaan we langs de Gun Emplacements overgebleven uit WO II. Daar treffen we een anders Nederlands stel, ook uit Haarlem (!?!), die serieus bezig zijn met emigratieplannen. We wisselen wat vakantie info uit, daarna vervolgen we onze weg. Terug bij de auto, eerst naar het geweldige koffietentje en daarna splitsen we ons op: speeltuin-clubje (R+S) en supermarkt (S). Met een volgepakte en getankte auto reden we naar Richmond Vale in de Hunter Valley, onze volgende stop voor 3 nachten.

[PiwigoPress id=5901 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

Op donderdag met spijt afscheid genomen van Lyndy in Coffs Harbour, wat een fijne gastvrouw, we hadden graag nog wat langer gebleven, maar accommodatie was al geboekt. Simone zei al na 2 minuten rijden in de auto: “Wanneer gaan we weer naar Lyndy, ze is zo lief”.

Maar het volgende staat weer op het programma, rijden naar Armidale (landinwaarts vanaf de kust) via de Waterfall way. En wat denk je dat we gezien hebben onderweg?? Juist ja, stroompjes water vanwege gebrekkige regenval, desalniettemin de moeite waard.

Allereerst deden we het dorpje Bellingen aan, voor een koffie-stop in een super hip vintage look-winkel-koffiebar, waar allemaal mensen zaten te werken achter de laptop. Had in Amsterdam/Haarlem niet misstaan. Lekkere koffie en een telefoontje van Lyndy…iets vergeten in te pakken: Simone’s roze knuffel muis was in bed blijven liggen…Oeps, niet zo handig. Gevraagd of Lyndy het kon opsturen naar een volgend Airbnb adres. Intussen een speeltuintje opgezocht, want deze dag zou veel auto-zit-uurtjes inhouden. Daarna op weg naar de eerste stop: Dorrigo. Temperatuur was al aardig gezakt intussen. Bij het Dorrigo nationaal park een wandeling gemaakt naar Crystal Shower Falls via de ‘Walk with the Birds boardwalk’ en de ‘Wonga walk’ (halve route). Best aardige waterval, lunch gegeten en toen weer terug, helaas getrakteerd op een regenbui. Snel de auto in en bij Ebor er weer uit. Nabij de parkeerplaats uitzicht op de Upper and Lower Ebor Falls. Daarna door naar de volgende stop: Wollomombi Gorge. Simone was intussen in slaap gevallen, dus bleef Saskia in de auto achter en Rob getooid met camera op zoek naar de 260m hoge waterval. Bezweet van het rennen kwam ie weer terug, de aangegeven 1,5km bleek toch iets meer te zijn. Daarna nog een klein stukje rijden naar het motel in Armidale, waar we die nacht zouden verblijven. Dit betekende ook: niet zelf koken, maar lekker uit eten in New England Hotel. Hamburger, steak en kipschnitzel met frietjes. Heerlijk. Helaas in bijbehorende pub geen biertje bij het haardvuur voor ons om de dag af te sluiten, Simone mag er niet naar binnen (vage regels in Australië).

Op vrijdag na een eenvoudig ontbijt hebben we in Armidale een Aboriginal Culture Centre bezocht en daarna op weg naar het plaatsje Scone via de New England Highway. Dit deel van Australië is totaal anders dan het regenwoud en de kust, die we tot dan toe gezien hebben. Glooiende valleien, prachtige vergezichten met veel gras, koeien en paarden. Echt mooi. De eerste stop hadden we in Tamworth. Koffie en daarna weer een speeltuin gevonden voor Simone. En wat voor eentje, werkelijk fantastisch, groot en voor ieder wat wils. (O ja, en ook nog een slang gezien in de vijver in het naastgelegen park…). Na de lunch weer in de auto voor deel 2 van de route. Beetje jammer dat Simone lag te slapen, want het waren paarden links van de weg, paarden rechts van de weg, overal stonden er paarden in de wei. Komen we aan, staat er met grote letters: Scone Horse Capital (vandaar dus). Onze accommodatie de komende 2 nachten is een villa op een vakantiepark, volgens de website dan. Villa is beetje groot woord voor onze 4-persoons cabin die vergelijkbaar is met een kleine stacaravan. Maar er is een enorm meer (Lake Glenbawn) bij dit park (5km van ons huisje) en daar gaan we dan ook even kijken en wat drinken in het namiddag zonnetje. Zodra die weg is, zakt de temperatuur al gauw en blijken we de extra dekens in het huisje ’s nachts hard nodig te hebben. De volgende dag gaan we op zoek naar een pony-paard rij mogelijkheid voor Simone. We rijden van Scone naar Aberdeen, van Aberdeen naar Muswellbrook, van Muswellbrook naar Denman en weer terug naar Scone. Wat nou Horse Capital… Simone wil alleen nog maar op een paard zitten en het blijkt lastig uit te leggen dat wij dat niet echt in de hand hebben en dat aaien wellicht het hoogst haalbare van de dag wordt. Uiteindelijk via Google een rijschool in Scone gevonden en gelukkig treffen we daar een vriendelijke eigenaresse. Van haar (Robin) mag Simone het oudste paard op stal (29!) aaien en zelfs er even opzitten. We kletsen wat over de vakantie, bekende paarden en ruiters in Nederland en Australië. Simone blijft maar doorgaan over dat ze erop wil zitten. Haar teleurgestelde gezichtje trekt Robin over de streep en Simone mag een pony uit de wei uitkiezen om een rondje mee te rijden! Alles wordt tevoorschijn getrokken en daar gaat ze dan hoor, op Fozzy, een rondje op het terrein. Zo trots als een pauw, zo blij als een aap. We zijn Robin ontzettend dankbaar dat ze hier tijd voor wilde maken. Tijd om weer terug naar het huisje te gaan.

Zondag alles weer ingepakt en in Scone nog even gekeken bij een springwedstrijd (tip van Robin). Helaas heeft de naastgelegen golfbaan die dag een toernooi, dus gaan we naar een dorp verderop om met z’n 3-en te starten aan een 9-holes rondje. Na 3 holes houdt Simone het voor gezien. Dat niet praten en niet de bal oprapen, is toch wat anders dan dat ze zich erbij had voorgesteld. Het naastgelegen speeltuintje bevalt een stuk beter. Om een uur of 2 rijden we naar onze volgende vakantiebestemming: Port Stephens.

[PiwigoPress id=5887 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

Na een aantal dagen in het natuurpark vertoefd te hebben hadden we Simone beloofd dat we weer wat tijd voor strand zouden maken. Dus op weg van Binna Burra naar Byron Bay zijn we gestopt bij Coolangatta om daar wat uurtjes aan het strand door te brengen. In de verte al een walvis gezien die aan het springen was.

Daarna onze weg vervolgd richting Byron Bay, aangekomen bij onze AirBnB de dichtstbijzijnde supermarkt opgezocht en even wat inkopen gedaan. In Byron Bay erachter gekomen dat ze in de staat “New South Wales” aan zomer- en wintertijd doen, oeps iets later aangekomen dan gepland.

De volgende dag de wandeling gedaan naar “Byron Bay Lighthouse” (je kan ook met de auto naar boven rijden, maar dat is suf natuurlijk). Simone heeft weer het hele stuk naar boven gewandeld. Onderweg schitterende uitzichten over de ruwe zee, want er stond een stevig windje. Bij de Vuurtoren aangekomen de energie weer aangevuld, toen opeens iemand begon te roepen: “whales!!” Er waren wat walvissen duidelijk zichtbaar, flink aan het springen. Geprobeerd wat foto’s te schieten en een bibberig filmpje gemaakt, hier te zien. De weg terug was wat suffer, iets met een parkeermeter die op zijn eind liep 😉

Op maandag hebben we een bezoek gebracht aan “The Farm” een ecologisch verantwoorde boerderij. Een tour geboekt om een rondleiding te krijgen, dit was uiteindelijk een private tour. De gids Travis  (werkte op de farm) was een heerlijk enthousiaste kerel, die veel wist te vertellen over hoe en wat. Zelf nog Macademia Noten opgeraapt en gekraakt, erg lekker.
Op aanraden van de buurtjes, moest ik eens kijken of ik niet een rondje golf kon gaan spelen, hier ben ik natuurlijk altijd voor te porren, dus een golfbaan gevonden even buiten Byron Bay waar je voor 12 € 9 holes kon lopen. Dus hier in de namiddag erg relaxed 9 holes gelopen, terwijl de dames en tukkie deden in de auto (de score was oké…).

De dinsdag was weer een reisdag (we moeten toch een keer in Melbourne aankomen), dus op weg naar Coffs Harbour met onderweg wat ingeplande tussenstops voor een bakkie koffie (fatsoenlijke koffie is schaars, meer slechte “short black” (espresso) gehad dan goede). De weg naar Coffs Harbour was er eentje met veel road works en ook beetje suf. In Yamba hebben we een boterham gegeten waarbij we moesten opletten dat het beleg niet van onze boterham afwaaide. Net voor Coffs Harbour nog een “biergarten” bezocht in een bijzonder stadje Ulmarra dat veel weg had van een oude stad in het Wilde Westen. Uiteindelijk in de namiddag in Coffs Harbour aangekomen.

Gelijk uitgenodigd door Lyndy (onze AirBnB host) om ’s avonds te komen kletsen. Dus de avond heerlijk doorgebracht onder het genot van een glas wijn om over van alles en nog wat te kletsen.
Vandaag (woensdag) was “whale watch” dag, maar eerst moest er natuurlijk gespeeld worden, dus op klein stukje rijden bevond zich een schitterende playground waar Simone zich goed heeft vermaakt. ’s Middags op weg naar de haven voor een trip met Jetty Dive om de walvissen wat van dichterbij te zien. Van te voren even wat pilletjes genomen tegen eventuele zeeziekte, je weet maar nooit. En met een groep van +/- 20 mensen opzoek naar Walvissen. We hebben er flink wat gezien, maar niet zo van heel dichtbij als gehoopt. We dolfijnen langs de boot (filmpje).  ’s Avonds hebben Saskia en Simone nog een kleine tour gehad samen met Lyndy opzoek naar Kangoeroes en deze ook gevonden 😉

Byron Bay:
[PiwigoPress id=5858 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

Coffs Harbour:
[PiwigoPress id=5873 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]

 

Zo, weer even een update van de laatste paar dagen.

Woensdag 5: Van Brisbane zijn we naar Daisy Hill Koala Centre gereden. Je bent per slot van rekening in Australië, dan wil je wel koala’s zien, ook al zitten ze in een opvangcentrum. Meteen wat meer info over dieet, leefomgeving en wat voor enge ziektes ze kunnen oplopen (jak). Ze zien er enorm schattig uit en ze houden blijkbaar van stilte. Dat stond tenminste op de bordjes in het centrum, of het was gewoon een slimme manier om al die toeristen en/of kinderen rustig te houden!! Na de buideldieren te hebben bewonderd, gingen we een wandeling maken door het park daar, om ze wellicht in het wild te kunnen spotten. Afgesloten met een lunch aan de picknicktafel, waarbij we werden verrast door een kookaburra, die Simone d’r broodje van tafel pikte. Brullen natuurlijk, al was het alleen maar van de schrik.

Daarna door naar de Gold Coast, Surfers Paradise aanschouwen. Nou dat is me een ervaring… De torenhoge flats zie je al van ver, alsof je Manhattan in New York tegemoet rijdt, pff. Niet echt aantrekkelijk. Gezien de tijd en de belofte nog even naar het strand te gaan, toch een afslag richting kust genomen en even genoten van de laatste zonnestralen en het knisperende zand onder de voeten. Het laatste uur was een mooie autorit de bergen in naar onze eindbestemming Binna Burra Zen Inn. Het huisje voor de komende dagen. Prachtig uitzicht over de Gold Coast links èn zonsondergang bij de bergen aan de andere kant. Aantal keer gestopt om een foto te schieten. Daar op een grasveldje zowaar onze eerste wallaby gespot!!

Donderdag 6: Lamington NP. Na een redelijk koude nacht was het al vroeg ochtend. Vandaag stond wandelen bij Binna Burra op de planning. Tegen half 11 begonnen we met onze eerste wandeling: Tullawallal circuit. Simone deed goed mee. Antarctic beech trees gezien op dit stukje en nog meer wallaby’s. Lastig ze goed op de foto te krijgen. Na dit rondje waren we wel aan een lunch toe, Simone werkte in no time ff 2,5 boterham weg… En natuurlijk de beloofde snoepjes (“zijn goed voor de benen”, aldus Simone). Na de lunch wilden we nog wel wat zien en hebben we nog een klein rondje gelopen naar Bellbird lookout (Simone op de rug mee). Dit keer nòg meer wallaby’s gezien en de Australische reuzenskink die aan het zonnen was. ’s Avonds weer plannen en boekingen gemaakt voor de komende week.

Vrijdag 7: Springbrook NP. De ochtenden beginnen hier vroeg, maar ook vandaag weer een stralend mooie dag. Perfect wandelweer, dus op naar het volgende nationale park. Hemelsbreed misschien maar 7km, we waren echter een uur onderweg om er te komen, bergweg af en de volgende slingerweg weer op. Met zelfs hellingen van 17% waar we een idioot (held?) tegenop zagen fietsen, raampje maar even opengedaan en aangemoedigd, dat is toch wel het minste wat je kan doen, toch? Na wat uitzichtpunten over het dal weer een wandeling gestart: Twin Falls. Helaas was deze route deels afgesloten, dus konden we maar 1 kant op. Maar de eindbestemming was leuk: een heuse waterval. Simone vond het klauteren met Rob over de rotsen ook erg leuk om te doen. Hierna hebben Rob en ik nog een andere aanbevolen route gedaan, Purling Brook Falls circuit, Simone ging maar al te graag in de draagzak. Beetje doorstappen om weer op tijd bij de auto terug te zijn, eerst 450 traptreden naar beneden, alwaar een prachtig uitzicht op de waterval, daarna weer met een paadje omhoog. Prima te doen voor mij, Rob liep dus met bepakking van 17kg… Het zweet stond op zijn rug, ook Simone hield er een nat pak aan over. Maar mooi was het wel! Terug bij het huisje een koud biertje en een kletspraatje met de eigenaren (Lisa en Andreas) en hun visite over reizen.

[PiwigoPress id=5852 url=’http://rob.lensen.nu/piwigo/’ size=’me’ desc=0 class=’img-shadow’ lnktype=’albumpicture’ opntype=’_blank’ order=’undefined’]